"හැඟීම් බොහෝමයක් තිබ්බට ඒවයේ උප්පත්ති මූලය බොහෝ වෙලාවට අපිම හෝ අපිට ලඟම මනස උසස් වූවෝ. ඒ වගේම ගැහැණිය හැඟීම් උත්පාදනයේ ඉහලම තැනක ඉන්නවා. මේ එතනින් එහාට ගිය හැඟීම්, වචන කරපු ලියමනක්...."


Sunday, October 9, 2022

අන්අවේලබල් මිනිස්සු

ඉස්සර මම හරි ආසයි අන්අවේලබල් වෙන්න. සිකුරාදා හවසකට ආදරේ කරන ගෑනු දෙන්නටම කතා කරලා මම ඒ විත්තිය කියන සතුට මට තාම මතකයි. එක ගෑනියෙක් නං රණ්ඩු කරනවා. අනිත් ගෑනි බය වෙනවා. මුල්ම කෝල් එක දෙන්නෙ අලුතෙන් ආදරේ කරන්න ගත්තු කෙනාට.

මේ අද හවස සෙට් වෙන්න යනව. පාටිය යනව ඉරිදා හවස් වෙනකං. මම කොහේ ඉඳියිද දන්නෑ. බය වෙන්න දෙයක් නෑ. අපි 6 දෙනෙක් ඉන්නව. මොනවහරි ලොකු අවුලක් තිබ්බොත් විතරක් කෝල් කරන්න.

ඊළඟ කෝල් එක දෙන්නෙ පරණ ම ආදරේට. ඒ කෝල් එක දැන් දෙන්න වෙන්නැති එක ගැනත් හිතේ යම් තරමක දුකක් තියෙනවා.

අම්මෙ, අද රෑ පාටියක්. ඒක ඉවර වෙලා හෙට පාන්දරින් එහෙම්මම අපි යනව මොණරාගල. ට්‍රිප් එකක්. වැව්වල බහින්නෙ නෑනෙ මං කොහොමත්. ඉරිදා හවසට එන්නෙ. වැඩිම වුණොත් ටිකක් බොයි. තාත්තටත් කියන්න. මෙහෙම්ම ඔෆිස් ඇරිලා යනව මං. ඇඳුම් අරං ආවෙ.

ඔය කෝල් දෙක දුන්න ම හිත නිදහස්. ඊටපස්සෙ ඔෆිස් එක පිටිපස්සෙ ෂවර් එකට ගිහින් නාලා, ෂෝටක් දාලා, ඔෆිස් එක ඉස්සරහ බලාගෙන ඉන්නව මාව අරගෙන යන උන් එනකං. ඒ එනකං සිකුරාදා හවස ඔෆිස් ඇරිලා යන උන්ට ඇයි මම අද මේ ෂෝටක් දාගෙන ඉන්නෙ කියන එකට විස්තරේ කියනව. 

තාමත් ඉඳල හිටල මට එහෙම අන්අවේලබල් වෙන්න වෙලාවල් එනවා. අවුරුදු හැටටත් කිට්ටු මිනිහෙකුට එහෙම බ්‍රහස්පතින්දා හවස් වරුවක් තියෙනවද? කියල හිතෙයි. ඔව් තියෙනව. ඇයි කියලා හිතුවද බ්‍රහස්පතින්දා? අවුරුදු විස්සෙදි රස්සාවට ගිය අලුත මම හිටියෙ කොළඹ. ටවුන්හෝල් කිට්ටුව ඔෆිස් එකක. දැන් ඉන්නෙ තෙල්වලින් දියුණු වෙච්ච වැලි පිරිච්චි කාන්තාර සහ ආසියාතිකයො පිරිච්ච බිල්ඩිං තියෙන රටක. තාමත් මම කෝල් දෙකක් ගන්නව ගෑනු දෙන්නෙකුට. ඔව් මගේ අම්මා මැරිලා. මගෙ චරිතෙ ගැන කතාවෙ මුල් හරියෙදි හදාගත්තු හොඳ හිත දැන් බිඳිලා වගේද? එහෙම කරගන්න එපා.

මම මුල්ම කෝල් එක ගන්නෙ දැන් මම අලුතෙන්ම ආදරේ කරන ගෑනු මනුස්සයට. මං පුත්තුන්ට දූලට කියල විශේෂයක් නොකළට මට දූට කියවුණේ පුතා කියලා. 

පුතේ, මං යනව ට්‍රිප් එකක්. අපි 11ක් යනවා. ඩෙසර්ට් සෆාරි එකකුයි, තව මොනව මොනවද කරයි. මං ආපු ගමං ඔයාලවත් එක්කගෙන යන්නං කොහෙහරි. අම්මටත් කියන්න. 

අම්මටත් කියන්න කියලා කියපු එක දූගෙ හිතට දෙන පොඩි අල්ලසක්. ඒක අප්පච්චි මට විතරයි ආදරේ කියලා දූගෙ හිතට හිතවන්න දාන පුංචි මැජික් එකක්. අනික කොහොමත් දූත් දැන් වැඩ කරන්නෙ කොළඹ. ටවුන්හෝල් කිට්ටුව ඔෆිස් එකක. අනිත් කෝල් එ​ක දැන් ඉන්න දෙන්නගෙන් පරණ ලවු එකට.

මේ මම, කට්ටිය එක්ක පොඩි ගමනක් යනවා. මුං ඉතිං කාලෙකට පාරක් ඕවා දාගන්නව. නොගිහින් බෑ. එකට ඉන්න එවුන්නෙ. කෝල් කරන්න තරං වෙලාවක් හම්බෙන එකක් නෑ. පරිස්සමෙන් ඉන්න. 

මම මේ අන්අවේලබල් වීමට නං කැමති නෑ. කොටිම්ම අවුරුදු විස්සෙන් පටන්ගත්තු මුල් දශකය ඇතුළෙ ජීවිතේ සිද්ධ වුණු නොයෙක් හැලහැප්පිලි එක්ක මං අවුරුදු 30 වෙද්දිම, බියර් එකක් බිබී මැච් එකක් බලන්න කැමති, ගෙයින් එළියට සැපක් දාන්න යන්න අකමැති, සෝෆා එක තරම් හිතටත් ඇඟටත් ෆිට් වෙන තැනක් තවත් නැති පිරිමියෙක් බවට පත් වුණා.  මම අවුරුදු තිහෙන් පස්සෙ වගේ ආසා වු​ණේ ඉස්සර ක්‍රමේට විරුද්ධ විදියට අන්අවේලබල් වෙන්න. යාළුවොන්ට කතා කරලා, මේ සතියෙ නං වැඩ දාගන්නෙපා මචං මට ෆ්‍රීලාන්ස් වැඩ ටිකක් සෙට් වෙලා තියෙන්නෙ... කියලා කියන්න. ට්‍රිප් එකක් ප්ලෑන් කරද්දි ම, ඉස්සරහ වීක් එන්ඩ් දෙකේම මම අන්අවේලබල් කියලා කියන්නයි කැමති. ඇති දැන් මට. 

ඉපයීම සහ නිදහස අතර​ මේ ලෝකෙ නොපෙනෙ​න වගුවක් තියෙනවා. ඒ වගුවෙ ඉපයීමෙත් නිදහසෙත් ධන වුණු සහ ධනේ උඩට ගිය උන් ඉන්නව. ඍණ වුණුත් ඉන්නව. සල්ලි හොයලා නිදහසේ ඉන්න මිනිස්සු, දිගටම සල්ලි හොයන නිසා නිදහසක් නැති මිනිස්සු, කලින් කෙනෙක් හොයාලා දීපු සල්ලි නිසා නිදහසේ ඉන්න මිනිස්සු, සල්ලි හොයන්නත් විදියක් නැති මිනිස්සු වගේ කොට්ටාස ගොඩක් මේ වගුවෙ එකේක පැත්තට, එකේක තැන්වල ඇලවිලා ඉන්නවා. මම දිගටම සල්ලි හොයන නිසා නිදහසක් නැති මිනිහෙක්. ෆයිනෑන්ෂලි නිදහස් වෙන්න නං, ජීවිතේ නිදහස නැති කරගත යුතු මිනිහෙක් මම. සහ එහෙම කරන මිනිහෙක් මම. අවුරුදු හැටටත් කිට්ටු වෙලා තාමත් මට නිදහසක් ගැන හිතන්න විදියක් නෑ. මං ඒකට ආසත් නෑ. හැබැයි මට වෙන කරන්න දේකුත් නෑ. කසාද බැන්දානං, ළමයි හැදුවා නං, උන්ව ​ගොඩ දාන්නම ඕන.

දුවට දැන් 26ක්. දූ කසාද බඳින දාට මේ මගුල් නවත්තලා යනව ගෙදර. ගිහින් ගෑනිත් එක්ක ඉන්නව සතුටෙන්. එහෙම හිතුනු දවස් තියෙනවා. නැත්තෙ නෑ. දුවවත් දරුවො හැදුවෙ නැත්තං හොඳයි. මං කැමති නෑ, ආයෙත් පොඩි උන් හුරතල් කරන්න. ඊටත් වඩා මං කැමති නෑ මගේ දරුවො, මං මෙච්චර මහන්සි වුණාට පස්සෙත් ආයෙත් වගකීම් කර ගහගන්නවට. මේ හොයපු සල්ලි දුවටත්, දුවව බඳින කෙනාටත් හොඳටම ඇති ජීවත් වෙන්න. මට ජීවිතේ අන්තිම අවුරුදු විසි පහක් විතර කිසිම ඇගයීමක් නොලැබුනු මිනිහෙක්. මම ආසයි මම මේ කරන කැපකිරීම අගයනවට. ඒත් ඒක අගයන්න සමිතියක් වගේ දෙයක් හොයාගන්න නෑ. "පවුල වෙනුවෙන් මහන්සි වෙන පිරිමින් අගය කරන සමිතිය" කියලා එකක් නෑ. ඇගයුවේ නැතත් මේ වගකීමෙන් ගැලවෙන්නත් බෑ. දුක් වෙවී හරි කරන්න ඕන. අන්න එහෙම දුකක් දැණුනු වෙලාවට, මට හිතෙනව ජීවිතෙන්ම අන්අවේලබල් වෙන්න. මිනිහෙකුට නොමැරී ඒක කරන්න පුළුවන්ද? මොකද මම ආසා නෑ මැරෙන්න.

මට ජීවත් වෙන්න ඕන මගේ පවුල වෙනුවෙන් හෝ මගේ හිතමිතුරො, නෑදෑයො, මගේ ගම රට වෙනුවෙන් නෙමෙයි. මට දැන් ජීවත් වෙන්න ඕන මං වෙනුවෙන්. කිසිම ප්‍රශ්නයක් කිසිවෙක් නොඅහන, මං ආසා සින්දු, ෆිල්ම්, මැච්, කෑම, බීම, ගෑනු පිරිච්ච ලෝකෙක තනි වෙන්නයි මට ඕන. ඒත් ඒ වෙනුවෙන් මට කීදෙනෙකුට අන්අවේලබල් කියන්න වෙයිද? මට බෑ ඒක කියන්න. ඒ තරං හයියක් නෑ. එක්කො ඒ මිනිස්සු ඔක්කොම මැරෙන්න ඕන. මගේ සතුට වෙනුවෙන් කී දෙනෙක් කියලා මැරෙන්නද? ඒ ඔක්කොම එක පාර මැරිලා වැටෙන එක ඇත්ත නොවෙන හීනයක්. ඒ වෙනුවෙන් මම මැරෙන එක අන්අවේලබල් වෙනවා වගේම වැඩක් වුණත්, මට ඒ අන්අවේලබල් ගතිය විඳින්න විදියක් නැති වෙනවා. එනිසා ඒක කරන්නත් බෑ. මට දරුණු සමාජ රෝගයක් හැදුනොත්, මගෙ වටේ ඉන්න මිනිස්සු දාලා යාවි කියලා වතාවක් මට හිතුනා. ඒත් ඉතිං එහෙම වුණා කියලත් මට අන්අවේලබල් වෙන්න බෑ. පුදුම කරුමයක් මේක. ඒ හින්දයි මම මේ ප්ලෑන ගැහුවෙ. හිතේ ගිල්ටියටයි මේක මෙතන ලියල තියන්නෙ. මොකෙක්හරි මේක අනාගතේ දවසක කියවලා මාව හොයන්න හිතුවොත් හොයන්නෙ නැතුව ඉන්න. මොකද මට ඕන අන්අවේලබල් වෙන්න.

අරාබිකරේ මේ රටේ නීති තදයි. ඒකෙ මට ලොකු බලපෑමක් නෑ මොකද මං නීති විරෝධී වැඩ කරන මිනිහෙක් නෙමෙයි. හැබැයි නීති විරෝධී වැඩ කරන එවුන් නැතුවමත් නෙමෙයි. මං එහෙම එකෙක්ව අඳුනනවා. උගෙයි මගෙයි හමුවීම සිද්ධ වෙන්නෙ අමුතු ම විදියකට. අපේ පෙණුම බොහෝදුරට සමානයි. ඌ කොණ්ඩෙ තරමක් වවලා ඉන්න නිසා මිසක් අපි දෙන්නාව ඈතට වෙන් කරලා අඳුනගන්න සාධකයක් වෙන නැති තරම්. මට ඌව පාටියකදි හඳුන්වලා දෙන්නෙ අපි දෙන්නගෙම යාළුවෙක්. ඒ කාලෙ මමත් කොණ්ඩෙ වවලා හිටියෙ. මට ඒ යාළුවා කරපු හඳුන්වා දීම තාම මතකයි. "උඹ මූව අඳුනාගෙන ඉන්න එක හොඳයි. මොකද උඹලා දෙන්නගෙ පෙනුමත් එක්ක දවසක මුගේ හොර වැඩකට උඹේ අත් කැපෙන්නත් ඉඩ තියෙනවා" එවෙලෙට ඒක විහිළුවක් වුණා. මං ඌත් එක්ක තරමක් වෙලා කතා කරා. ඌ බහුලව භාවිතා කරන නම, මගෙත් උප්පැන්නෙ සඳහන් එහෙත් අත්හැර දාපු නමක්. කපිල. 

මං කපිලයාගේ හොර වැඩක් කියලා දෙයක් හොයාගන්නවත් නැතත්, ඒ කපිලයා අරක්කු බෝතලේ ඉඳන් වීසා එකට වෙනකං මගෝඩි වැඩ කරන එකෙක්. ඌ ඒවා හංගන්නෙත් නෑ. යම් වීරත්වයක් ඒ නිසා ගොඩනගාගෙන ඉන්නෙ. ලංකාවෙ උන් විතරක් නෙමෙයි, ඉන්දියන් බංගලි එවුනුත් ඌ දාන මෝඩ ජෝක්වලටත් බඩ ඉස්සරහට දාලා හිනාවෙන තත්ත්වෙක තියාගෙන හිටියෙ. ඉතිං මං කපිලයගෙන් ඇහුවා වගතුග. කපිලයට තරහකාරයොත් නැත්තෙම නෑ. උගේ බිස්නස් ටික කරගෙන ඉන්න අරාබිකරේ එවුන්, කපිලයා එක්ක තරමක් නොහොඳ වුණත්, පිරිස් බලය සහ ඒ පිරිසේ බලය අතින් මේ කපිලයා ඉස්සරහින්. හැබැයි කපිලයා යාළුවොන්ටත් ඉඳහිට හොර වැඩ කරා. ඒ නිසාම ඒ කපිලයාගෙයි මගෙයි ඇයි හොඳැයියක් තිබ්බට අවංක මිත්‍රත්වයක් තිබුණෙ නෑ. එදා බ්‍රහස්පතින්දා දවසක්. කපිලයා මාව මුණගැහෙනව කලබලෙන්.

කපිල සහ කපිල

 

"මචං මොකක්හරි පත්තු වෙලා, මට වට කරලා ෂොට් එක දෙන්නලු යන්නෙ. මාව බේරගන්න මොකක්හරි කරපං." ඌ ඒක කියද්දිම මට අවුලක් තේරුණා. ඌට මට කලින් කතා කරන්න ඕන තරම් යාළුවො හිටියා. හැබැයි ඌ මගේ ගාවට ආවෙම උගෙයි මගෙයි පෙණුමෙ සමානකම හින්දාමයි. උගේ ප්ලෑනක් තියෙන්න පුළුවන් ඌ වෙනුවට මාව පාවලා දෙන්න. මං ඒ හින්දා මං විහින්ම උගේ උගුළේ පැටළුනා. ඌට මගේ කාමරේ ඉන්න ඉඩ දුන්නා විතරක් නෙමෙයි, උගේ සන්තකේට මගේ සියළු විස්තර සහිත බලපත්‍රත් දුන්නා. මං ඌට නොකියපු දේකට කියලා කරේ, ඌ මගේ කාමරේ නිදාගත්තට පස්සෙ ගිහින් කොණ්ඩෙ කපාගත්තු එක විතරයි. විතරමයි. මං කොණ්ඩෙ කපලා නිකං හිටියෙ නෑ. අඳින පළඳින විදිය එක්ක පෙනුමත් තරමක් වෙනස් කරගත්තා.

අන්න ඒ විදියටයි දවස් 4කට පස්සෙ ලංකාවට මේ කපිලගෙ බොඩි එක නමින් ඒ කපිලගෙ බොඩි එක ගියේ. මෙහෙ පොලීසියෙන් ඒ කපිලව​ හෙවුවා. මං කපිල නැති වුණු දවසෙම ඒ කපිලගෙ අතුරුදන් වීමත් සිදුවීම මෙහෙට තරමක ආන්දෝලනයක් වුණා. ඒ කපිලගෙ අවුල් වැඩ දන්න නිසාම බොහෝදෙනෙක් සැක කරේ ඒ කපිල කියලා හිතාගෙන මාව මරාදාපු බවත්, ඒ කපිල පැනගිය බවත්. මෙහෙ යාළුවොත් එකතු වෙලා අපෙ ගෙදරට සල්ලි යවලා තිබුණා. මගේ ඔෆීසියෙන් මාසිකව යම් මුදලක් මගේ පවුලට යවන ගිවිසුමකුත් වෙලා තිබුණා. මේ දේවල් සිද්ධ වෙද්දිත් මං හිටියෙ ළඟපාත. හැබැයි තරමක් වැඩ දන්න එකෙක් එක්ක. ඌ මට හැදුවා බොරු බලපත්‍ර. මං දාගත්තා ඉන්දියන් නමකුත්. මොකද්දෝ මන්දා හේතුවකට මං ඒ ඉන්දියන් නමට Kapil කියලා කෑල්ලකුත් දාගත්තා. දැන් බළාපොරොත්තුව මාව මෙහෙන් පිටමං කරන්න. ඒ වෙනුවෙන් මං පෙනීහිටියා ඉන්ටවිව් ගණනාවකට. වයස තමයි තිබුණු ප්‍රධාන ප්‍රශ්නය. නමුත් ඉන්දියන් වීම නිසා ගොඩක් තැන්වල ඉන්දියානුවන් සිටීමේ වාසිය මටත් ලැබුනා.

අන්න ඒ විදියටයි මං හිම වැටෙන රටකට ආවෙ. මෙතන ඉඳන් කියන්න තියෙන්නෙ තරමක් හැංගුණු කතාවක්. නැත්තං මට අන්අවේලබල් වෙන්න බැරි වෙනව. මාසෙකට පාරක් මං පයින් ගිහින් දේශසීමාවක් පනිනවා. පැනලා බිරින්දෑගෙත් දුවගෙත් ගිණුමට සල්ලි ටිකක් දානව. මගේ ගැන හොයන තුරුම්පුවකට ඉතුරු ගෑනිට සල්ලි වැ​ටෙන රටට කිට්ටු යුරෝපෙ රටක් සහ කපිල් කියන ඉන්දියන් නම විතරයි. මං හිතනවා ඒ වැඩේ අමාරුයි කියලා. මොකද මේක පබ්ලිෂ් වෙන්න දාලා තියෙන්නෙ තව අවුරුදු ගානකට පස්සෙ. පබ්ලිෂ් වෙද්දි මං මැරිලද දන්නෙත් නෑ. 

ලංකාවෙ එකෙක් නෑ මෙහෙ. කෑමත් රහ නෑ. ගෑනුන්ගෙත් මහ රහක් නෑ. මටත් දැන් හැටක්නෙ. උන්ටත් රහ නැතුව ඇති. මහ ලොකුවට සල්ලිත් නෑ. හොයපු බර ගානක් මගේ මේ අන්අවේලබල් වීම වෙනුවෙන් වියදං කරා. දැන් මං කිසිම ප්‍රශ්නයක් කිසිවෙක් නොඅහන, මං ආසා සින්දු, ෆිල්ම්, මැච්, කෑම, බීම, ගෑනු පිරිච්ච ලෝකෙක තනි වෙලා ඉන්නෙ. ළඟපාත මැච් එකක් තියෙන දවසට බලන්න යන්න ආසයි. ඒත් ඒවයෙ කැමරා තියෙන නිසා බයයි. ඉඳලා හිටලා ගෑනිගෙ කටහඬ අහන්න කෝල් එකක් දෙන්න හිතයි. ඒත් මේ පැත්තෙන් කතා නොකර ඉද්දි සැක හිතෙයි කියලා බයයි. ආයෙ කටහඬට ලෝබ වෙලා යන්න හිතෙයිද කියලා බයයි. කාටවත් ණය නං නෑ. හැබැයි බය තියෙනවා. මට ආයෙ කවදා හෝ අවේලබල් වෙන්න හිතෙයිද කියලා බයයි. එදාට අවේලබල් වෙන්න බැරි තරමට මං දැන් දුරක් ඇවිල්ලා නිසා බයයි. ඇත්තටම මං අන්අවේලබල්ද කියලා මට සැකයි.


Saturday, October 8, 2022

අත ගිලිහෙන තැන

මම ඒ මනුස්සයව මුලින් ම දැක්කෙ ඉස්කෝලෙදි. අපේ ඉස්කෝලෙ ස්පෝට්ස් මීට් එකට එක තරගයක් තියෙනවා ස​හෝදර පාසැල් අතරෙ. ඒ තරගෙ සහාය දිවීම දුවන්න අපේ අල්ලපු වැටේ ඉස්කෝලෙන් ආපු හතර දෙනාට ඒ මනුස්සයත් තේරිලා තිබුණා. හැමෝම කිවුවෙ මනුස්සයා මාර වේගෙන් දුවන නිසා උගේ ලැප් එකේදි ඕන ම ලීඩ් එකක් අල්ලලා දිනන්න ආනන්දෙට පුළුවන් කියලයි. ඉතිං මං ඌට සාප කරා. උගේ කකුල කොර වෙන්න. සාපෙ වැඩ කරාද නැද්ද කියන්න දන්නෙ නෑ. ඌට අන්තිම ලැප් එක හිතපු තරං වේගෙන් දුවන්න බැරි වුණා. අපේ ඉස්කෝලෙ එකාටත් බැරි වුණා. වෙනිං ඉස්කෝලෙක උන් තමයි ඒ තරගෙ දිණුවෙ. ඒ විදියට තමයි මට ඌ ගැන මුලින් ම මතකයක් හිතේ ඇති වුණේ. එදයින් එදා මං ඌව ඉස්කෝලෙ කාලෙ ඇතුළෙ දැක්කෙ නෑ.

ඊට පස්සෙ මං ගියා රස්සාවකට. මහා නම්බුකාර නැති, සමාජයෙත් මහා ලොකු පහත් බවකුත් නොදකින රස්සාවකට. ඒක කරගෙන හම්බුකරපු සල්ලි මම පුළුවන් තරම් ඉතුරු කරා. ආතල් එකක් කියලා ගත්තෙ හවසට වැල්ලවත්තෙ සෙල්ලං කරන්න ගියාම විතරයි. ඒ දවස්වල මම වැල්ලවත්තෙ සෙල්ලං කරේ දෙහිවල යාළුවො ටිකක් එක්ක. අපි වැඩිපුරම කරේ බීපු එක. ක්‍රිකට් ගහන එකත් අතරින් පතරෙ සිද්ධ වුණා. ක්‍රිකට් ගහන්න ගිය දවසකත් මම ඒ මනුස්සයව දැක්කා. ඒ යකා දැන් ඩිග්‍රියක් කරනවලු. වැල්ලවත්ත ළඟ පාත ප්‍රයිවට් කැම්පස් එකක. එතන ඩිග්‍රිය අස්සෙ ඒ කොල්ලො ටික ඇවිත් ක්‍රිකට් ගහනව. ඌට මතක නෑ මාව. හැබැයි මට මතකයි ඌව. මුල් දවස්වල ප්‍රයිවට් කැම්පස් එකේ බුවාලා එතන ඉද්දි මගේ හිතට ආවෙ කේන්තියක්. හැබැයි මූව දැකපු දා ඉඳන් ඒ කේන්තිය නැති වුණා. මගේ හිතේ ඌ ගැන අනුකම්පාවක් තියෙනවා. මොකද මම තාම හිතනවා එදා ඌට හිතපු තරං වේගෙන් දුවලා ගේම් එක දිනන්න බැරි වුණේ මගේ සාපෙ වැදිච්ච නිසා කියලා.

ඔය අවුඅස්සෙ තමයි මගේ ජීවන රටාව සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් වෙන්නෙ. මිනිස් ආශ්‍රය අවම කරනවා. හොඳ ම යාළුවොත් දුරස් කරනවා. ගෑනු එක්ක ආස්සරේ තියාගෙන හිටියට ඉස්සර තරම්ම උන් ළඟ දිය නොවී ඉන්න මම උත්සාහ කරනවා. ඒ අතරෙ තමයි මේ සල්ලි ගහට කරගහන්නෙ. ඒක වේලකට ග්‍රීක් යෝගට් එක්ක ස්ට්‍රෝබෙරි කන, විවේකයක් ගන්න ප්‍රංසෙට යන ජාතියෙ ගෑනියෙක් මට ඉඳලම නෑ. ඒකි මට කැමති වුණේ මං වැඩිය සද්ද බද්ද නැති එකෙක් නිසාලු. මාත් ඉතිං ගෙම්බා වගේ හිටියා. එයා තමයි මාව ලංකාව ගහන වන් ඩේ සීරීස් එකක් බලන්න ඕස්ට්‍රේලියා​වෙ එක්කගෙන ගියේ. ඒක ලංකාවේ එවුන් කුණුහරුප පලපු මැච් එකක්. මුලින් කේන්තියට. පස්සෙ සන්තෝසෙට. මං එදාත් අරූව දැක්කා. මුලු ප්‍රේක්ෂකාගාරෙම නැගිටලා යද්දි මාලිංගවයි මැතිවුස්වයි විශ්වාස කරලා ඌ වාඩි වෙලා හිටියා. මුරලි අන්තිම ලකුණ ගැහුවම තමයි ඌ පුටුවෙන් නැගිට්ටෙ. ඌ සන්තෝසෙන් අප්පුඩි ගැහුවා. මං ඌ දිහා බලාගෙන හිටියෙ. ගෑනි මගෙ කලිසමට උඩින් අත තියාගෙන මිරික මිරික හිටියෙ. ඒකිට බියර් දෙකක් ගහපු ගමං කුලප්පුවක් හැදෙනවා. මට එදා හිතුනා අරූ එක්ක කතා කරන්න. ඒත් ගෑනි ඇඳට පනින්න බලං හිටපු නිසා මට ඒකට වෙලාවක් ආවෙ නෑ.

මට මූව පුදුමාකාර විදියට තැන් තුනකදි මුණගැහෙනවා. ඒක හිතට පුදුමයක්. මං ගෑනිත් එක්ක වැඩිය ​දේවල් ෂෙයා කරගන්නෙ නැති නිසා මං ඒකිට මූ ගැන මොකුත් කියන්න ගියේ නෑ. එදා මැච් එක දවසෙ ගොඩක් ලංකාවෙ එවුන් ලංකාවෙ ටීෂර්ට් ඇඳගෙන ඇවිත් හිටියට මූ ඇඳන් හිටියෙ සුපර්මාකට් එකක ටීෂර්ට් එකක්. මං ඉතිං මැච් නැති දවසෙ මේ සුපර්මාකට් චේන් එකේ දෙක තුනකටවත් ඔළුව දාන්න හිතුවා. මට ඌ එක්ක කතා කරන්න ඕන වුණා. මං ගෑනිව හොටේල් එකේ තියලා ගියේ. මං සුපර්මාකට් එකට ඇතුළු වෙද්දිම දැක්කා ගෑනියෙක්ව. ඇස් නැවතුනා. මං සාමාන්‍යයෙන් සුදු ගෑනුන්ට ආසා නැති වුණත් මේක නං හිත කෙනිත්තුවා. ලස්සන පස්සක්, පිරිච්ච දෙතනක්, කොට කොණ්ඩයක් එක්ක ලස්සන බුරියක් තිබුණා එයාට. කරුමෙට ම මගේ ටීෂර්ට් අනුමානය හරි වුණා. ඒක ඇතුළෙ මූ ඉන්නවා. මට ඌට කියන්න දෙයක් හිතාගන්න බෑ. "මචං මං උඹ අපේ ඉස්කෝලෙ දුවද්දි උඹව පරදින්න සාප කළා" කියලා කියන්න මට හිතෙන්නෑ. මං බලං හිටියා. මූ අර ගෑනිට චිට් එකක් දුන්නා. ඒකිත් වල් හිනාවක් දාලා ඒක ගත්තා. මට උන් දෙන්නගෙ දැහැනට බාධා කරන්න ඕන වුණේ නෑ. මං ගියා හොටේල් රූම් එකට. එදා අර ගෑනිව හිතේ මවාගෙන මං මගෙ පෙම්වතියව පෙරළගත්තා.

හොඳ විවේක කාලයක් අරගෙන ලංකාවට ඇවිත් මං සුපුරුදු සල්ලි පොරේට වැටුනා. රස්සාවෙත් ලොකු අවුලක් නෑ. සල්ලිත් තියෙනවා. ගෑනුත් ඉන්නවා. යාළුවො දුරස් කරපු නිසා එක එකාගෙ හිත හදන්න නෑ. කැමති විදියට කැමති තැනක බොන්නයි තියෙන්නෙ. ඔය විදියට අවුරුදු දෙකක්වත් යන්නැති. ගෑනු දාලා ගියා. තව එවුන් යන පාටක් පේන්නවත් තිබ්බෙ නෑ. ඔය අතරෙ තමයි ලොකු තාත්තා නැති වුණේ. තාත්තා හිටියේ ලොකුවටම අවුලෙන්. එයාගෙ අයියනෙ. මාත් වැඩිය නෑදෑ ආස්සරේ නැති වුණත් ගිහින් ලොකු තාත්තගෙ මිනිය දිහා බලං හිටියා. උන්නා වගේමයි. පොර ජීවත් වෙච්ච කාලෙත්, වැඩි කතා බහක් නැතුව හිටපු නිවිච්ච මිනිහෙක්. එහෙම එකක් මැරුණමත් ඉතිං ඒ වගේ. අරක්කු ඉවරයි. කැස්බෑවෙ බාර් එක වහලා. මට එතන සෙනග මැද්දෙ පොර ටෝක් දෙන්න බැරි වුණත් මං අඳුරන එකක් හිටපු නිසා ත්‍රීවීල් එකක් දාගෙන ඌව හම්බෙන්න ගියා මිරිස්වත්තට. මිරිස්වත්තෙන් මට ඕල්ඩ් බෝතල් දෙකක් ඩැහැගන්න පුළුවන් වුණා. බෝතල් දෙක බෑග් එකක දාගෙන හැරෙද්දි අරූ ඉන්නවා. මිරිස්වත්තෙ හන්දියෙ ෆ්‍රයිඩ්රයිස් එකක් ගන්න පෝලිමේ. දෙකක් දාගෙනත් හිටියෙ. තව දාගන්නත් බඩු අතේ තියෙන නිසා මූට කතා කරන්නම හිතුනා. ඒත් ත්‍රීවිල් එක අරං ආපු එකාට ආයෙ ගිහින් බොන්න හදිස්සිය. එනිසා එදාත් ඌව මගහැරුණා.

අවුරුදු දහයක්ම එකම රස්සාව කරාට පස්සෙ වෙනසක් ඕන වෙනවා. කතාවට කියන්නෙ තමුන් කැමති ෆීල්ඩ් එක තෝරගන්න එක අවුරුදු 27ට කලින්වත් කරන්න කියලයි. 27න් පස්සෙ ඒ ෆීල්ඩ් එකේ වෙනිං රස්සා කරනවා මිසක් ෆීල්ඩ් එක වෙනස් කරන්න එපා කියලයි කියන්නෙ. මං අවුරුදු 31දි ෆීල්ඩ් එක වෙනස් කරනවා. ඊටපස්සෙ ඉන්නෙ වෙනිං පොරේක.   

මහ ලොකු වෙනසකුත් නෙමෙයි. පුරුදු රස්සාවම වෙනිං ප්ලැට්ෆෝම් එකකට කරන්න ගන්නවා. පඩිය වැඩියි, නිදහස අඩුයි පන්නයේ රස්සාවක්. සාමාන්‍යයෙන් මං මුලින් ගෙවපු රස්සාවට වඩා තරමක පොෂ් කල්චර් එකක් තියෙන රස්සාවක්. මේකට මට හැඩ ගැහෙන්න පුළුවන් වෙයිද කියලා දෙතුන් වතාවක් හිතුණු රස්සාවක්. ගිහින් පළවෙනි දවසෙ පුටුවෙ වාඩි වෙලා බලං හිටියා. මාව අඳුනගන්න එවුන් ආවා. උන්ටත් මම මාව හඳුන්වලා දුන්නා. ඒ අතරෙ මූ ආපි. "මචං මං..." කියලා ඌ කියන්න පටන්ගත්තු විස්තරේ දිහා මං අහං හිටියා. මට පුදුමයි මේ හමුවීම ගැන. අවුරුදු පහළොවකට විතර පස්සෙ ඌයි මායි මුලින්ම අතට අත දුන්නා. මට කියන්න හිතුනා මම තමයි උඹෙ කකුල කොර වෙන්න කියලා මීට අවුරුදු පහළොවකට කලින් සාප කරේ කියලා. ඊටපස්සෙ මට හිතුනා වැල්ලවත්තෙ ක්‍රිකට් ගහන කාලෙත් උඹ හොඳ විකට් කීපර් කෙනෙක් කියලා කියන්න. ඊටපස්සෙ මට හිතුනා මෙල්බන්වල සුපර්මාකට් එකට ආපු ගෑනිව උඹට දීලා මම නිදහස් වුණු විත්තිය කියන්න. අන්තිමට ම ලොකු තාත්තගෙ මළ ගෙදර දවසෙ උඹ ෆ්‍රයිඩ් රයිස් පෝළිමේ හිටිය බව දැක්කා කියල කියන්න. මං ඒ මොකුත් කිවුවෙ නෑ. මේ ඔක්කොම හිතනකනුත් ඌ පිස්සෙක් වගේ කතා කරගෙන ගියා.

ඌයි මායි එකම ප්‍රොජෙක්ට් වෙනුවෙන් වැඩ කරන එවුන්. ඌයි මායි යාළුවො වුණා. ඌයි මායි කන්න බොන්න ආසා ගොඩක් වෙලාවට එකම දේ. ආසා කරේම එකම විදියෙ ගෑනුන්ට. හම දුඹුරු, තරමක් මහත, කොණ්ඩෙ ක්‍රේල් ගෑනු. ඌ අරක්කු බොන්නෙ නෑ. උටත් එක්ක හරියන්න මං බිවුවා. දවසක් ඌ මට කිවුව ඌ බොනව කියල. ඌ ප්‍රසිද්ධියේ නොබොන්න හේතුවත් ඌ කිවුවා. ඌ වැඩිය කැමති නෑ මිනිස්සුන්ට. මට ඒක තේරෙනව. මාත් කැමති නෑ මිනිස්සුන්ට වැඩිය. මං ආසා තනියම ඉන්න. ඉතිං ඌයි මායි බොන්න පටන්ගත්ත. මං මේ වෙද්දිවත් ඌට කියලා නෑ මම ඌ ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ දුවද්දි කකුල කොරවෙන්න ප්‍රාර්ථනා කරා කියලා. යාළුකමේ බැඳීම ගොඩක් වැඩිවෙන්නෙ මට ප්‍රශ්නයක් ආපු වෙලාවෙ. 

මට එනවා කෝල් එකක්. ඒක තරමක් භයානකයි. මගෙත් මගේ ආදරවන්තියකගෙත් නිරුවත් වීඩියෝ කිහිපයක් අන්තර්ජාලයට එකතු වෙලා. ඒ දේ කරේ මම කියලා තමයි මට කෝල් එක එන්නෙ. ඒ ආදරවන්තියගේ වර්තමාන ස්වාමිපුරුෂයා තමයි මේ චෝදනාවත් ඒකට සමගාමී තර්ජනයත් මට එල්ල කරන්නෙ. ඒත් මං එහෙම දෙයක් කරේ නෑ. ඒක ඇත්තටම එහෙමයි කියලා පිළිගත්තේ මමයි මගේ මිත්‍රයයි විතරයි. අනිත් හැමෝම හිතුවා මම ඒ දේ කරපු විත්තිය. ඒ වීඩියෝ තිබුණෙත් මගේ කලින් පෙම්වතියගේ සතුව බවත්, මෙය ඇයට වැරදීමක් සිද්ධ වුණු දෙයක් බවත්, ඇය වෙන කරන්නට දෙයක් නොතිබූ නිසා මා මේ දැලට හසු කළ බවත් මට පැහැදිලියි. මම පැහැදිලි ලෙස විශ්වාස කරන දේ උට පැහැදිලියි. රැකියාවෙන් ඉවත් වෙන තැනටම වැඩ සිද්ධ වෙද්දි, අන්ත අසරණ වෙද්දි, මං බිබී කියවන මනස්ගාත අහගෙන හිටියෙ ඌ විතරයි. දවසක් ඌ කිවුවා මේකට ඌ ගේමක් ගහන්නං කියලා. මම දන්න තරමින් ඌ ගේම් ගහන එකෙක් නෙමෙයි. 

මං එවෙලෙ ඉගෙනගත්තා දෙයක්. මිනිහෙකුට අත ගිලිහෙන තැන අත දෙන්න ඉතුරු වෙන්නෙ යාළුවෙක් විතරයි කියන එක. සාමාන්‍යයෙන් අපිට හිතෙන්න පුළුවන් අම්මා හෝ තාත්තා ගැන. සහෝදර සහෝදරියො ගැන. නැත්තං ආදරය කරන සහකරුවා හෝ සහකාරිය ගැන. නමුත් අත ගිලිහෙන තැන එන්නෙ ඒ සියල්ල පසු වුණාට පස්සෙ. එනිසා අත ගිලිහෙන තැනට ආවම අත දෙන්න ඉතුරු වෙන්නෙ යාළුවෙක් විතරයි.

ජීවිතේ අපි අලුතෙන් දේවල් ඉගෙනගන්නවා. දැනට ඉගෙනගත්තු දේවල් එක්ක මේ මොහොතෙදි හොඳට ම හරි කියලා හිතට හිතෙන දේ අපි කරනවා. යාළුවෙක් තෝරගනිද්දි අවුරුදු විස්සෙදි හිතුවට වඩා දේවල් විසිපහේදි හිතනවා. තිහේදි ඊටත් වඩා හිතනවා. වයස අවුරුදු තිස්පහේදි හිතට අවංකව යාළුවෙක් තෝරගන්නවා කියන්නෙ ඒ මනුස්සයා මේ ලෝකෙ ඉන්න හොඳම ජාතියෙ එකෙක් වෙන්න ඕන. මම මේ කිවුවෙ අපි අවංකව යාළුවො කියලා පිළිගන්න අය ගැන මිසක්, හවසට අඩියක් ගහන, එක පාරෙ ඉන්න, එක ඔෆිස් එකේ ඉන්න අය නිසා ෆිට් වෙච්ච උන් ගැන නෙමෙයි. මගේ යාළුවට තියෙනවා මට නොකියපු රහසක්. ඌ තාම මට කිවුවෙ නෑ මාව මේ මර උගුලෙන් බේරගන්න ඌ ගහපු ගේම මොකද්ද කියලා. මටත් තියෙනවා මම උට නොකියපු රහසක්. මම තාම ඌට කිවුවෙ නෑ, ඌව දැකපු පළවෙනි දවසෙ මම උගේ කකුල කොරවෙන්න කියලා ප්‍රාර්ථනා කරපු විත්තිය.