පූජේමි බුද්ධං කුසුමේන නේන

 

හරිම වෙහෙසක් දැනුනෙ දෙදරු පියාට. දවස ආරම්භයේ වෙහෙසම දවස අවසානයෙත් ඉතුරු වෙලා තිබුණා. ඒ කියන්නෙ දවස පුරා කිසිම වෙහෙසක් දැනිලා නැද්ද? දෙදරු පියා පුටුවට බර වෙලා හිතුවා. තැලිලා අව පැහැ ගැන් වුණු කොළ පාටින් තියෙන ලීටර් දෙකේ ස්ප්‍රයිට් බෝතලේ තිබ්බෙ වතුර. දෙදරු පියා ලොකු වතුර උගුරු තුන හතරක් බිවුවෙ කොත්තුව පස්සෙ කනව කියල හිතාගෙන. ඊට එහායින් තිබ්බ හම්පඩ වෙච්චි ඊජීබී මෙගා බෝතලේ. ඒක ඇතුළෙ තිබ්බෙ හුජ්ජ. රෑ මැදියම වෙනකං අරක්කු බීලා, හුරිජ්ජ බර තද වුණාම ටොයිලට් යන්න කම්මැලියි. ඉතිං වෙරි පිට බිජ්ජ කට මුළට ළං කරං ඊජීබී බෝතලේට හුජ්ජ දානව. හුජ්ජ දාන්න ඊජීබී බෝතලේ ගත්තෙ ඒක තද දුඹුරු පාට නිසා. හැබැයි මාස ගානක් තිස්සෙ හුජ්ජ කරපු ඇසිඩ් රස්නෙට ඒ බෝතලේ දැන් ළා දුඹුරු පාටයි. රෑ දාපු හුජ්ජ උදේට අස් කරන හොඳ පුරුද්ද දෙදරු පියාට තිබ්බට, එක වරක් පුරවපු වතුර ඉවර වෙනකංම පරණ වෙවී පල් කර කර බොන කැත පුරුද්දකුත් ඔහුට තිබ්බ. එහෙම තමයි කාලයක් පුරාවට ගැලක් ඇදලා නිදහස් වෙච්ච හරකෙක් හැසිරෙන්නෙ.

කිසිම ප්‍රතිපත්තියක් නෑ හුත්තට. කවදාවත් නොකනව කියන කෑමකුත් නෑ. කවදාවත් නොහුකනව කියල කියන හැඩේක ගෑනියෙකුත් නෑ. හිතට හිතුනු දේ කරලා, හිත ඇතුළෙ ත්‍රිපිටකේට සංශෝධනයක් ගේනව. සමහර කාලෙට සතියෙන් සතියට හිත් ත්‍රිපිටකේ සංශෝධනය වෙනව. සමහර කාලෙට පැයෙන් පැයටත් එඩිට් වදිනව. දෙදරු පියා රස්සාවට යන්න ඇහැරෙනව. හැමදාම පහමාරට ඇහැරෙන්නෙ හතයි තිහට ගෙදරින් පිටවෙන්න හිතාගෙන. පුරුද්දට වගේ හැමදාම පහමාරට ඇහැරෙනව. හතට තමයි ලොකු පුතා එක්ක පොඩ්ඩව ත්‍රීවීල් එකට දාන්නෙ. ඊටපස්සෙයි ඔෆිස් යන්න සූදානං වෙන්නෙ. ඇඳ පැළඳගෙන බත් මුල ඔතාගෙන නෝනගෙ මුව සිඹලා තමයි ගෙදරින් එන්නෙ. රස්සාවට යන්නෙ ගෙදරින් බැහැලා ගෙවල් පාරෙන් හැරෙන පැත්ත අනුව. වමට හැරිච්ච දාට රේල් පාරෙ යනව. දකුණට හැරිච්ච දාට මහ පාරෙ යනව. රේල් පාරෙ නං යන්න වෙන්නෙ කෝච්චියෙ. කැරිම තදබදයක්. එහෙම තදියමක ජැක් ගහන උන් ගැන හුත්තගෙ හිතේ තියෙන්නෙ කේන්තියක්. මහ පාරෙ යන දාට බස් එකක නගින්නත් ඉඩ තියෙනවා, මිතුරෙකුගෙ මෝටර් රථයක එල්ලෙන්නත් ඉඩ තියෙනව. හුත්තට ප්‍රතිපත්තියක් නෑ මදිවට, එක පුරුද්දකවත් ඌ පිහිටන්නෑ. ඔහොම එවුන් එක්ක යන ගෑනු පවු.

එදා උගෙ බර්ත්ඩේක. ගෑනි කැපුවලු කේක්. උට සන්තෝසයි. කවදාවත් ගෑනි උට කේක් කපලා නෑ. තෑගි දීලත් නෑ. ඌ සන්තෝසෙට උගේම කේක් එක කපන්න කලින් විසිල් එකකුත් ගහලා. හුලං පිඹලා නිවන්න ඕන ඉටිපන්දම නිවිලා තියෙන්නෙ විසිල් එකත් එක්ක කටින් පැනපු කෙල තලියට. ගෑනි ඒ ටික පිහියෙන් අරං විසික් කරලා බිමට. බල්ලා කාලා ඒ ටික. ගෑනි දුන්නලු ඔතාපු ලොකු තෑග්ගක්. ඒ තෑග්ගයි කේක් එකෙන් බාගෙකුයි උස්සගෙන මූ සන්තෝසෙට ඔෆිස් ඇවිල්ල තියෙන්නෙ ඌබර් එකක් දාගෙන. ගෙවල් පාරෙන් වමටවත් දකුණටවත් හැරෙන්න වෙන්නෙ නැති දවසක් කියන්නෙ ඌබර් එකක ඔෆිස් එන දවසකට. ඔෆිස් එකේ එවුන්ට කේක් බාගෙ දීලා, ඌ තෑග්ග දාලා ලොකර් එකේ පල්ලට. ඔෆිස් එකේ ගෑනු ටික කේක් එකෙන් මෑත් වෙලා ලොකර් එක ගාව ඉව කරන්නෙ තෑග්ග මොකද්ද? කියල දැනගන්න. ඕකුන් ඔය තෑග්ග දිහා බලලා දෙදරු පියාගේ පවුලේ ආර්ථික තත්ත්වය, උගෙයි ගෑනිගෙයි සහජීවනය සහ ගෑනිගෙ පතිවෘත්තාව ගැනත් ජජ් කරන්න පුළුවන් විදියෙ විභවයක් තියෙන දක්ෂ මිනිස්සු. උන්ගෙ කුතුහලේට කිචි කවන්ඩ හිතාගෙන අපෙ හුත්තා නෙමෙයි තෑග්ග ඇරියෙ. ඌ වෙනදට ඇරලා දාලා තියෙන ලොකර් එකත් ලොක් කරා. එහෙමයි ලෝකෙට කැරියො බිහිවෙන්නෙ.

කැරියා පොඩ්ඩ ඇත්තං මිනිස්සු එක්ක හිත් නොහොඳ වුණා. නොහොඳ වෙච්ච මිනිස්සු එක්ක කැරියා මග තොට යනෙනකං රණ්ඩු වුණා. ඇත්තට නෙමෙයි. හිතින්. නොහොඳ වෙච්ච මිනිස්සුන්ට ජීවිතේ කරන්න පුළුවන් තරමක් කැරිම වැඩ කළා ඌ හිතින්. පස්සෙ ඒ කරපු කැරි වැඩේ ගැන කැරියා උන්ට ඒ හිතින්ම අනුකම්පා කළා. ඒ අනුකම්පාවත් එක්ක මූනට මුණගැහුනම හිත් නොහොඳ මිනිස්සු එක්කත් හිනාවෙලා කතා කරන්න පුළුවන් ශක්තිය උට ඇති වුණා. ජීවිතේ මුහුකුරා යනවා කියන එක අවුරුදු හතලිහෙන් නවතිනව කියල දෙදරු පියා විශ්වාස කළා. ඌ දැන් මුහුකුරා යෑම නවත්තලත් අවුරුදු හයක්.​ ලේසි පාසු නෑ. ඇඟට නොදැනි හතරක් බස්සගත්තොත් හාෆ් සෙන්චරියක්. හැබැයි බැට් එකක් උස්සලා වනන්න තරං සන්තෝසයක් මේ පනහ ඇතුළෙ නෑ. ඒ නිසා ඌ එන එන බෝලෙට බැට් කරන තියරියෙම ඉන්න හිතුවා. ලෝකය මීට වඩා යහපත් වෙන අනාගතයේ යම් දවසක් නොඑන බව ඌ දන්නව. එදාට ඌ මේ හොරාට හොරාට ලියලා තියෙන දේවල් මොකෙක්වත් ආදරෙන් නොකියවන බවත් ඌ දන්නව. එහෙමයි ලෝකෙට ලියන්නො බිහිවෙන්නෙ.

දෙදරු පියා ලියන්නෙක් නෙමෙයි කියන්න බෑ. කවුරුවත් නොදන්නවට ඌ ලියන්නෙක්. ඌ ලියපු දෙයක් කියවන්නෙ එක්කෙනයි. එතන ඉන්නව එක්කෙනාලා ගොඩක්. මොකද ඌ යමක් ලියන්නෙ නිශ්චිත කියවන්නෙකුට. ඒක ලියලා කියවන්න දෙන්නෙ අදාළ කෙනාට විතරයි. ලියන්නා වගේම කියවන්නාත් ගොඩක් සතුටු වෙන දේවල් තමයි ඒ අකුරු අතරෙ තිබුණෙ. එනිසා මේ ලියන්නා සුවිශේෂයි. උට ඒ ක්‍රමේට අන් ස්ත්‍රීන් පවා දපනෙ වැටිලා තිබුණ. කලින් ඔෆිස් එකක බොසෙක් උට උසස් වීමකුත් දුන්නා ඉල්ලන්නෙත් නැතුව. ඌ ඒ කියවන්නාට ලියපු දේ තියාගන්න දෙන්නෙත් නෑ. කියවලා ආයෙ උට දෙන්න ඕන. කියවන්නාට ඉතිරි මතකය සහ ඒ කියවපු මොහොතේ උපන් හැඟීම විතරයි.

මූ ලියුමක් ලියලා දීලා ගෑනිට. පහුවදා හවස ගෙදර යද්දි ගෑනි නෑලු ගෙදර. ළමයි දෙන්නා හිටියෙත් නෑලු. පොඩි පුතා ලොකුවට ලියපු ලියුමකුත්, ලොකු පුතා පොඩියට ලියපු ලියුමකුත් තිබුනලු මේසෙ උඩ. බල්ලා හිටියෙත් නෑලු. දරුවො දෙන්නා එක්ක අම්මා ඇති කියලා හිතපු නිසා මූ ළමයි ගැන කලබල වුණේ නෑලු. බල්ලා නෑ කියන්නෙ අනිවාර්යෙන්ම ත්‍රීවීල් එකකට වඩා ලොකු වාහනයක් එන්නැති කියල මූ හිතුවලු. එනිසා තනියම කුළී ගෙදරකට යනවට වඩා, නංගිලාගෙ ගෙදර යන්න, අම්මලාගෙ ගෙදර යන්න, තමුන්ට වඩා තව හොඳ මිනිහෙක් එක්ක යන්න තියෙන ඉඩ වැඩියි කියලා මූ හිතුවලු. එනිසා මූ ගෑනි ගැන කලබල වුණෙත් නෑලු. ඒ සිතුවිල්ල නිසා පොලිසියට කියන්න හිතුනෙත් නෑලු. ආවොත් බාරගන්නව කියල හිතුවලු. ඒත් ආවෙත් නෑලු. කවදාවත්ම ලෝකෙට නොපෙන්නුවට, ෆේස්බුක් එකට ෆොටෝ නොදැම්මට, ගෑනියි දරුවොයි ගෙදර සරසාගෙන, කේක් හදාගෙන, තෑගි ඔතාගෙන මුගෙ බර්ත්ඩේක සැමරුවාලු. එනිසා ළඟ ළඟම ආපු බර්ත්ඩේක දවසෙ මූ කේක් එකක් ගෙනල්ලා තමුන්ගෙ පවුලම එනකං බලං හිටියලු. ඒ ආවෙත් නැති නිසා උදේට බඩ පිරෙන්න කේක් එකෙන් ලොකු කොටහක් කාලා, ඉතුරු ටිකත් අරං ඌබර් එකක් දාගෙන ඔෆිස් ගියාලු. හැමදාම බර්ත්ඩේක දවසට වයිෆ් මොනවද දුන්නෙ අහන එවුන් ටික මග බලං ඉන්න බව උට මතක් වුණාලු. වෙනදාට නං බොරු කිවුවලු මුගේ බර්ත්ඩේක වයිෆ් සමරන්නෙ නෑ කියලා. ඒත් ඉතිං අද සිද්ධිය ගැන හිතලාම, විස්තර අහන උන්ව අන්දන්නත් එක්ක මූ ඔසුහලකින් ගත්තු ලී වංගෙඩියක් රැපින් පේපරේක ඔතාගෙන ගිහින් කට්ටියට පේන්න ලොකර් එකක දාලා ලොක් කළාලු. මං කලින්ම කිවුවනෙ මූ කැරියා කියල.

මං මේ උඩ අන්තිමට ලියපු ඡේදෙ හරියටම කියන්න දන්නැති නිසයි "ලු" දාලා ලිවුවෙ. මොකද මට ඒ කතාව ඌ කොළේක ලියල දුන්න. පේන විදියට නං කලින් ලියුම කියවල උගෙ ගෑනි සතුටු වෙලා නැති පාටයි. ඒකනෙ ගියෙ. මට මූ ලියලා දීපු කතාව තියාගන්නම දුන්නා. කියවල සතුටු වෙනවද නැද්ද කියල හිතාගන්න බැරි වුණා. මං ඒක කියෙව්වෙ ටොයිලට් එක ඇතුළෙ ඉඳන්. මොකද උගෙ ගෑනියි දරුවො දෙන්නයි සාලෙට වෙලා මං එනකං බලං හිටිය බෙල්ලංවිල පන්සල් යන්න.