ලෝකෙ කැරකෙන ස්පීඩ් එක එක මොහොතකට අඩු වෙලා ආයෙ යථා තත්වෙට ආවොත් අපි වැටෙයිද? එතකොට අපි හැමෝම එක පාර වැටෙයිද? කලින් දැනගෙන හිටියොත් නාසා එකේ මිනිස්සු වටේට කොට්ට තියාගෙන ඉඳියිද? රාජ්‍ය නායකයො තමන්ගෙ ආරක්ෂකයො වට කරගෙන මිනිස් පවුරකින් ආරක්ෂා වෙයිද? අපි අඩු තරමින් බිම වැටෙනකම්ම ඕක ගැන දැනගනියිද? අපි කැරකි කැරකි ඉර වටේ කැරකෙනවා. අපි වගේම අනිත් ග්‍රහලෝක නමයත් ඉර වටේ කැරකෙනවා. ඔය අස්සෙ දුරින් සහ ප්‍රමාණයෙන් අරන් බැලුවම බ්‍රහස්පති ඉර වටේ කැරකෙන්නෙ නෑ කියලත් කියනව. අපි ග්‍රහලෝක සෙට් එක චුන්ටං කෑල්ලක් විතරයි. කැරකි කැරකි ඉන්න අපිවත් අරං ඉරත් තව ලොකු එකක් වටේ කැරකෙනවා. හැමෝම ලොකු එක කැමති පදේටයි නටන්නෙ. මට එයාව මුණගැහෙන්නෙ කැරකෙද්දි. ඒ ලොකු හෝටලේක ලොකු බෑන්ඩ් එකක් ප්ලේ කරපු සින්දුවකට කැරකි කැරකි බෝල්රූම් නටද්දි. මම මගේ වයිෆ් එක්ක කැරකුනා. එයා ඒ කැරකිලා තිබුනෙ එයාගෙ හස්බන්ඩ් එක්කලු. අපේ ඇස් හම්බුනා. බලං හිටියා. අහක බලාගත්තා. ආයෙ බලං හිටියා. හිනා වුනා. ආයෙත් තව ටිකක් හිනා වුනා. කැරකි කැරකිම හාදුවක් පා කරලා ඇරියා. එයා ඒක දැක්කා. හැබැයි නොරිස්සුම් බැල්මක් හෙළුවෙ නෑ. ඒ නිසා එයා හාද්ද භාරගත්තද කියල මං දන්නෙත් නෑ.
අපිව අයිති වෙලා තිබ්බෙ ලෝක දෙකකට. මගේ ලෝකෙ අයිතිකාරි ගෑනියෙක්. එයාගෙ ලෝකෙ අයිතිකාරය පිරිමියෙක්. අනුන්ගෙ අයිතිකාරකං යටතේ හිර වෙලා ඉන්න අපි දෙන්න ඒ ලෝක දෙකේ කැරකි කැරකි ඉන්නෙ නැතුව මුලින්ම මුණගැහුනෙ පිරිතකදි. ඒ අපි දෙන්නම ගිය ලොකු වෙඩින් එක ගත්තු අය, ලොකු ගෙදරකට යන එක වෙනුවෙන්, ලොකු මණ්ඩප්පයක් ගහලා, ලොකු පිරිතක් කියපු තැනදි. එයාගෙ ලෝකෙ අයිතිකාරයා පිරිත්වලට කැමති නැති නිසා ඇවිත් තිබුනෙ නෑ. යාලුවගෙ වැඩේනෙ, කට්ටියත් ඉන්නවනෙ, තනියක් නැහැනෙ, ඔයා යන්න කියලා එයාව එවලා තිබ්බා. මගේ ලෝකෙ අයිතිකාරිට පිරිත් අහන්න යන්න ඕන වුනත් අනිත් කිසිම යාලුවෙකුගෙ බිරින්දෑවක් නොඑන නිසාම එයා ආවෙ නෑ. යාලුවගෙ වැඩේ නිසා මම ගියා. එයයි මායි අපේ ලෝකවල අයිතිකාරයො නැතුව මුණගැහුනෙ එතනදි. අපේ ඇස් හම්බුනා. බලං හිටියා. අහක බලාගත්තා. ආයෙ බලං හිටියා. හිනා වුනා. ආයෙත් තව ටිකක් හිනා වුනා. මං කෙලින්ම ගිහින් කතා කළා.
ඇයි?
පොඩිදෙයක් ඉල්ලගන්න කියල
ඒ මොකද්ද?
මං එදා ෆ්ලයි කරලා ඇරපු කිස් එකේ රිප්ලයි එක
අපි එතැන හිටි බව පෙන්වන්න පිරිත් මණ්ඩපේ අහුවෙන විදියට යාලුවො එක්ක සෙල්ෆි දෙක තුනක් ගහලා ෆේස්බුක් දාලා අපි දෙන්න එළියට පැන්නා. කිට්ටුවෙන්ම තියෙන දෙන්නටම වෙන් වෙච්ච ඉඩක් හොයාගෙන ගියා. අපිරිසිදු කාමරයක් වුනත් උමතුවෙන් හිටි යුවලකට එහි කිසිම අපිළිවෙලක් පෙනුනෙ නෑ. ඈ මා ඇද ගත්තා. බලහත්කාරයෙන් මෙන්. මා ඇදුනා. අතිශය ආශාවෙන්. කෙදිනකවත් එතරම් වේලාවක් පූර්ව ක්‍රියාකාරකම්වල නියැලී නැතත් සිරුරට කිසිඳු වෙහෙසක් දැනුනේ නෑ. ආශාවේ නොතිත් කෙනිත්තීමෙන් තවත්, තවතවත් වේලා මා ඇය වෙනුවෙන්ම සිටියා. ඇය මා වෙනුවෙන්ම සිටියා. හිසෙන් සහ ඇසෙන් කෙරුනු ඉඟියකින් පසු එතෙක් වේලා ඇලී තිබුනද යා නොවී තිබුනු සිරුරු යා වුනා. මා ඇතුළු වුනා. ඈ පිරවුනා. ඇය කරාබුවක් හෝ දමා සිටියේ නැහැ. ඇගේ කැරලි කෙහෙ යට උමතු සුවඳක් මනස කිති කැවූ බව රතියේ කෙලිලොල් බව මැදදිත් මනසේ තිබුනා. මා තවත් තවතවත් ඒ කැරලි කෙහෙ රැලින් වැසුනු ගෙලෙහි රැළිති දාර අතරේ සුවඳ සෙවුවා. ඉමහත් ආශ්වාදයක්. මනස සුවපත් වෙමින්ම ඈ නිය පහුරු ගාමින් නිසල වුනා. මා හටද තවදු ශක්ති අංශුවකුදු ඉතිරිව තිබුනේ නැහැ. අප වැටී වැතිරුනා.
මගේ දකුණත බදාගත් ඈ උරහිස ආදරයෙන් සිපගත්තා. ඒ වන විටත් නැවතත් ක්‍රියාත්මක වුනු ඇගේ දනහිස මටත් රහසේම වඩා සුවයක් දැනෙන පෙදෙසක අනවරතව පිරිමැදුනා. නැවත නැගී සිටින්නට හැකියාවක් ඒ මොහොතේ තිබුනේ නැහැ. උදෑසන හයේ එලාම් ඔරලෝසු ජංගම දුරකතන දෙකේම නාදදී අප කුටියෙන් පිටවින විටත් අප සිවුවන වරටත් එක්වී සිටියා. නැවතත් එදෙස හැරී බලා ඇය හඬන්නට වුනා. ඒ අප වරදක් කල නිසාද? නැතිනම් අප කළ වරද දමා එන්නට සිදුවූ නිසාද? කියා මා අදටත් දන්නේ නැහැ.
එයින් පසුවත් අප හමුවුනා. එන්න එන්නම යම් වෙනසක් අප අතරේ සිදුවන බව දැනෙන්නට වුනා. ඒ වෙනස කුමක්ද? දැඩි කාමුකත්වයකින් අපේ බැඳීම ආදරයකට පෙරැලි තිබුනා. අප මුණගැසුනාට, කුටියක තනි වුනාට, නිරුවත් වුනාට, ලිංගිකව එක් වූයේ නැති නරම්. එහෙත් කුටියෙන් පිටවෙන විට පළමු දිනටත් වඩා ප්‍රමෝදයක් සිත්හී රැඳී තිබුනා. ඇය පුදුමයෙන් මදෙස බලා සිටියා. සෑම දිනකම ඇඳ සිටි ඇඳුම් ගලවද්දී ඇයට හැඬුම් ආවා. ඒ ඇයට මට ආදරය කරන්නට සිදුවීමේ පාපය නිසා යැයි ඇය කිවුවා. එවන් දුකක් ලිංගිකව එක්වද්දී අපට තිබුනේ නැහැ. අනෙකුන්ට අයිති ලෝකයක සිට අපි වෙනකුන්ට ආදරය කරමින් සිටියා. සම්බන්ධයේ තෙමස් පූර්ණය වන විටත් අප දෙමසකින් ලිංගිකව එක්ව තිබුනේ නැහැ. දිගු වේලාවක් දෙතොල් ගෙල අතරේ ඇලී තිබුනු හාදුවක් හැරෙන්නට රාගය මනස් ක්‍රියාවලියක්ම පමණක් වී තිබුනා. තවමත් ඇගේ ගෙල යට සුවඳ මා ආශක්ත කළා. ඈ මගේ සිතුවිලිවලට ආශා කළා.
අපි මොහොතකුදු අපේ ලෝකවල හිමිකරුවන් සහ අයිතිකාරියන් හැර ගියේ නැහැ. ඔවුන් හා ගෙවුනු යාන්ත්‍රික ජීවිතය අතරේ පොදු අවකාශීය ගැබක වැඩුනු ආදරයක් අප දෙදෙනාට දාව ඉපදුනා. සෑම උදෑසනකම සුවදුක් විමසන්නට අපට හැකිවුනේ නැහැ. එක්ව අහරක් ගන්නට, එක්ව දරුවෙකු සුරතල් කරන්නට අපට හැකිවූයේ නැහැ. නමුත් අප එක්ව ආදරය කළා. අපට දාව මහා ආදරයක් බිහිවී තිබුනා. කලක් තිස්සේ මහා රැයක් වන තුරුත් ස්මාට්ෆෝන් තිරය දෙස බලමින් අතට ගත් අතීතයේ සෙක්ස් ඇරියස් පහව ගොස් තිබුනා. එකල තරම්වත් ආලිංගනයේ නොයෙදුනත් ඇය මනසට එන මොහොතක් පාසා මොලය පුපුරවන තරම් සංඥා එහෙ මෙහෙ වුනා. ආදරය පුපුරා ගියා.
පුපරා යෑමෙන් පවා එය නැතිවුනේ නැහැ. ආදරයක් කියා යමක් අපට ඇති යැයි ලෝකය සිතුවේ නැහැ. අප එක් යහනක උඩුබැලිව කෙහෙ රැලි අතගාමින් ආදරය කරන බව ඇගේ සැමියාත් මගේ බිරින්දෑත් දැන සිටියේ නැහැ. එක කුටියක සිට පැමිණ නිවෙස් දෙකකට අප ඇරලවන කෙසක්රිය කරුවන් අප කොටු පනින යුවලක් ලෙස මිල ආදරය කරන යුවලක් ලෙස දැක්කේ නැහැ. එනිසා ලෝකයට අනුව අපට මේ යැයි කියා ආදර බන්ධනයක් තිබුනේ නැහැ. නමුත් අප අපේම ආදරය වුනු අරුමය අමතක කරන්නට නොහැකියි. එය ඇරඹියේ කොයි මොහොතේද කියා විශ්වාසයක් නැතත්, දෙපසක දුර ඈත සිටියදී හෝ එය පවතින බවට විශ්වාසයක් අප සතුව තිබුනා. ආදරය කරනවා නම් යන්නට දෙන්න වැනි ඕෂෝමය පරාර්ථයක් අප තුළ තිබුනේ නැහැ. කයින් දුරස්තව සිටියත් අප කිසිම මොහොතක එකිනෙකාගෙන් ගිලිහුනේ නැහැ.
කැරකි කැරකි හිටපු මිනිස්සු දෙන්නෙකුගෙ හදිසි යහන්ගතවීමක් නවතින්න පුළුවන් හොඳම තැන මොකද්ද?
